Άλλη μια χρονιά έφτασε στο τέλος της, αυτήν τη φορά όμως αφήνοντας πολλές ανοιχτές εκκρεμότητες και με την αβεβαιότητα να πλανάται στον αέρα. Ελπίζουμε ότι το 2015 θα μας φέρει εκτός από Ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον και τη σιγουριά που χρειαζόμαστε για να βγούμε από τον βούρκο στον οποίο έχουμε βρεθεί.
Ως απολογισμό του έτους για το GS μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν φτάσαμε τους στόχους που είχαμε θέσει στην αρχή του έτους (αν και έχουμε χρόνο βέβαια μέχρι τα "γενέθλια"). Καλώς ή κακώς η ανάγκη για δουλειά και επιβίωση μας αναγκάζει να μην μπορούμε να αφιερώσουμε όσο χρόνο θα θέλαμε στην σύνταξη των άρθρων του GS, και στην αναζήτηση νέων θεμάτων. Ευτυχώς από τα δεύτερα έχουμε προς το παρόν αρκετά για να γεμίσουμε μερικούς τόμους. Ευχόμαστε λοιπόν το 2015 να καταφέρουμε να ρυθμίσουμε καλύτερα το χρόνο, ώστε μπορέσουμε να παρουσιάσουμε περισσότερες και ενδιαφέροντες ιστορίες.
Στο GS ευχόμαστε σε όλους το 2015 να σας φέρει Υγεία, και φυσικά Ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
Στο Rotterdam είναι πολύ συνηθισμένο θέαμα τα ποδήλατα. Βρίσκονται στην κυριολεξία παντού και για τους περισσότερους δεν είναι ένα μέσο αναψυχής αλλά το καθημερινό μέσο μεταφοράς τους, καθώς με όλες τις συνθήκες (ακόμα και με βροχή) με αυτά μετακινούνται. Θέσεις πάρκινγκ έχουν κατασκευαστεί μονάχα για αυτά και υπάρχει μία ολόκληρη οικονομία στημένη γύρω από αυτά. Από την άλλη οι μοτοσυκλέτες είναι ιδιαίτερα σπάνιο θέαμα, είναι ως επί το πλείστον νέα μοντέλα και οι περισσότερες αποτελούν το καμάρι του ιδιοκτήτη τους.
Εξαίρεση στον κανόνα αποτελούν οι Kreidler, που ήταν και τα μόνα παλιά μηχανάκια που συναντήσαμε στους δρόμους του Rotterdam σε κάποιους αξιόλογους αριθμούς. Οι ιδιοκτήτες τους ήταν κυρίως νεαροί, και τα περισσότερα αν και ήταν σε άριστη κατάσταση είχαν μερικές προσωπικές πινελιές, όπως και το παραπάνω εξάλλου.
Το συγκεκριμένο άνηκε σε έναν φοιτητή, ο οποίος έδειχνε πραγματικά να το λατρεύει. Πρόκειται για ένα Kreidler Florett Mokick RM, κατασκευής κάπου μεταξύ 1973 με 1974. Έχει κάποια μικρά "λαθάκια", όπως το πίσω φανάρι από μιας δεκαετίας παλιότερο Kreidler, την πίσω σχάρα και άλλες τέτοιες μικρές αλλαγές, όμως σε γενικές γραμμές είναι άριστο και αξιόμαχο. Είμαστε σίγουροι ότι θα συνεχίσει να είναι σε αυτήν την κατάσταση για πολλά ακόμα χρόνια.
Όταν βλέπεις μια Esprit είναι λογικό να σου τραβήξει την προσοχή (Μπορεί να είναι "νέα" ακόμα για να χαρακτηριστεί classic, σίγουρα όμως μιλάμε για ένα ποθητό future classic sport car, οπότε και αξίζει αναφοράς). Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για προ του 2002 μοντέλο, με τα κλασικά πίσω φανάρια και όχι τα καγκούρικα wannabe 106 καγκουρ style στρογγυλά που υιοθέτησαν με τα τελευταία μοντέλα. Όμως δυστυχώς βρέχει, δεν έχεις ομπρέλα και πρέπει να βιαστείς οπότε δεν έχεις το χρόνο να την περιεργαστείς περισσότερο. Το τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση είναι απλό. Τραβάς δύο τρεις φωτογραφίες, ώστε να τις χαζέψεις αργότερα με το χρόνο σου.
Και πλέον είσαι στο δωμάτιο σου, έχεις στεγνώσει και δεν στάζεις πλέον και είσαι ορεξάτος να χαζέψεις τα ευρήματα της ημέρας. Εκεί λοιπόν συνειδητοποιείς ότι η όμορφη και σπάνια Esprit που συνάντησες δεν είναι μια καλοσυντηρημένη ώριμη κυρία, αλλά μια γριά με ψυχολογικά που προσπαθεί να μοιάζει νεώτερη μπας και την προσέξει κανένας λιγούρης νεαρός.
Δυστυχώς λοιπόν η συγκεκριμένη Esprit ήταν μία μίξη ανταλλακτικών που έχει ως αποτέλεσμα να την κατατάσσουμε στην λίστα με τα modified classic. Το αμάξωμα μοιάζει να είναι των αρχών του 90, και του έχουν προσθέσει την μεγάλη αεροτομή από την SE HWing, τον μπροστινό προφυλακτήρα από κάποια S4 πιθανών και τον πίσω μάλλον από μια 300 Sport. Και αυτά είναι ότι μπορέσαμε να διακρίνουμε με μια πρόχειρη ματιά και με περιορισμένες γνώσεις για αυτές τις κυρίες. Τουλάχιστον επιλέχτηκαν κομμάτια από την ίδια οικογένεια και όχι από το καλάθι, οπότε και έχει κρατηθεί κάποιο επίπεδο στην μετατροπή αυτή.
Αυτό που θα μαγέψει τον επισκέπτη στο Rotterdam είναι η αρμονική και πετυχημένη συνύπαρξη του παλιού με του καινούργιου, του μοντέρνου με του κλασικού. Αυτό γίνεται αντιληπτό σε κάθε σημείο της πόλης, είτε παρατηρώντας τα κτίρια, είτε όμως ακόμα απλά βλέποντας μικρές λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής της πόλης. Για αυτό και δεν μας έκανε καμία απολύτως εντύπωση το ότι στο πολύ μικρό χρονικό διάστημα που είχαμε στη διάθεση μας για να γνωρίζουμε την πόλη καταφέραμε να θαυμάσουμε πολλά κλασικά αυτοκίνητα και να συγκεντρώσουμε ικανοποιητικό αριθμό φωτογραφιών τους.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτό το Capri, που μας τράβηξε την προσοχή μια βροχερή μέρα στο Rotterdam. Μιλάμε για ένα Ford Capri δεύτερης γενιάς, το οποίο είναι και το καθημερινό αυτοκίνητο της ηλικιωμένης ιδιοκτήτριας τους, που το έχει από καινούργιο. Το όμορφο αυτό coupe βρίσκεται σε πραγματικά πολύ καλή (και Αυθεντική) κατάσταση, παρά του ότι ικανοποιεί τις ανάγκες της οδηγού του εδώ και περίπου 40 χρόνια, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών.
Βλέποντας το ανάμεσα στα σύγχρονα αυτοκίνητα σε κάνει να αναρωτιέσαι για το τι έχει συμβεί στη σύγχρονη αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά και στους πελάτες της. Και δεν μιλάω τόσο για το ξεχωριστό και αναγνωρίσιμο σχήμα του, κάτι που έχει χαθεί προ πολλού από τον σχεδιασμό των αυτοκινήτων, αλλά κυρίως για το χρώμα του. Από όσο μπορέσαμε να δούμε η ονομασία αυτού του χάλκινου πορτοκαλί πρέπει να είναι Flame Orange Metallic, και σίγουρα μαγνητίζει τα βλέμματα, ιδιαίτερα ανάμεσα στα εκνευριστικά ουδέτερα γκρι και μαύρα κουτιά που κυκλοφορούν κατά κόρων σήμερα.
Υπήρξε μια περίοδος στην αυτοκίνηση όπου σχεδιαστές και οδηγοί τολμούσαν. Τολμούσαν να δημιουργήσουν και να οδηγήσουν κάτι έντονο, κάτι ξεχωριστό. Στα 70ies χρώματα σαν αυτό δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας, και τότε ακόμα και οι "ουδέτερες" επιλογές ξέφευγαν από το εκνευριστικό ασημί και τις αποχρώσεις του. Καφέ, έντονο κίτρινο, τυρκουάζ και πορτοκαλί ήταν στις επιλογές σχεδόν κάθε αυτοκινήτου, ενώ αν μιλάγαμε για κάτι πιο δυνατό και muscle υπήρχαν στις επιλογές ακόμα και το φούξια.
Κάτι άλλαξε, και αυτό είναι σίγουρο. Κάτι μας έκανε πιο συντηρητικούς συνολικά, και λιγότερο τολμηρούς. Όμως δυστυχώς δεν πιστεύω ότι εγώ είμαι ο κατάλληλος για να το ψάξω περισσότερο. Το πιο extreme χρώμα που είχε αυτοκίνητο μου τα τελευταία 10 χρόνια ήταν το κόκκινο, ενώ ακόμα και την signal yellow Bell Air μου θα την επαναφέρω στο αρχικό της μπεζοκαναρί προς χάριν της αυθεντικότητας. Μέχρι λοιπόν να καταφέρω να τολμήσω να ξεφύγω από το συντηρητικό κατεστημένο ας συνεχίζω να θαυμάζω αυτούς που τόλμησαν.
Στις αρχές Νοεμβρίου είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε για πρώτη φορά σε ελληνικό έδαφος ρέπλικα της χρονομηχανής από τη σειρά ταινιών Back To The Future. Για λίγες μέρες, ως μέρος των διαφόρων ατραξιόν ενός συνεδρίου για τη φουτουριστική διαχείριση ξενοδοχείων με οικονομικά και οικολογικά μέσα, μία από τις λίγες ρέπλικες του συγκεκριμένου moviecar βρέθηκε στην Ελλάδα. Η εκδήλωση έλαβε χώρα στο ξενοδοχείο Intercontinental, στο οποίο και μπορούσε να θαυμάσει όποιος ήθελε το όχημα αυτό.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν υπήρξε κάποια ενημέρωση, και ούτε διαφημίστηκε, οπότε τελικά ελάχιστοι, πλην των συμμετεχόντων στο συνέδριο και τους εργαζομένους της εταιρείας, έμαθαν για αυτό και ακόμα λιγότεροι πρέπει να είχαν την ευκαιρία να το θαυμάσουν από κοντά. Η ομάδα του Garage Stories ήταν από τους τυχερούς που και ενημερώθηκε για αυτό το γεγονός, αλλά είχε και την δυνατότητα να παρευρεθεί στην αίθουσα όπου ήταν το DMC-12.
Η ιστορία του John DeLorean είναι λίγο πολύ γνωστή στους περισσότερους που ασχολούνται με το χώρο. Ένας Αμερικάνος μηχανικός, με εκπληκτική καριέρα στον χώρο της αυτοκινητοβιομηχανίας, αποφάσισε να σχεδιάσει και να κατασκευάσει το δικό του γνήσιο sportcar. Τελικά χρειάστηκε κάτι λιγότερο από μια δεκαετία μετά την έναρξη του εγχειρήματος του, έχοντας δοκιμάσει διάφορες καινοτόμες λύσεις, από τις οποίες άλλες δεν πέρασε στην παραγωγή (ο αρχικός του σχεδιασμός περιελάμβανε τη χρήση wankel κινητήρα τοποθετημένου στο κέντρο) ενώ άλλες υιοθετήθηκαν στο τελικό προϊόν (όπως το αμάξωμα από βουρτσισμένο ανοξείδωτο χάλυβα).
Τελικά το 1981 βγήκε στην παραγωγή το DeLorean DMC-12, ένα αμερικάνικο αυτοκίνητο με γαλλικό κινητήρα (και ιδιαίτερα αναξιόπιστο, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη λήξη της καριέρας της εταιρείας), Ιταλό σχεδιαστή, πόρτες που θυμίζουν την Γερμανική Mercedes 300SL Gullwing και κατασκευασμένο στην Βόρεια Ιρλανδία από ανειδίκευτους εργάτες (που είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλά θέματα αξιοπιστίας και ποιότητας).
Το αποτέλεσμα ήταν ένα ιδιαιτέρως εντυπωσιακό σπορ coupe αυτοκίνητο, που τραβούσε τα βλέμματα κυρίως με το άβαφτο φινιρισμένο αμάξωμα του και τις στυλ Gull-wing πόρτες. Παρότι όμως τα θέματα ποιότητας και αξιοπιστίας ήταν πολλά μέχρι το 1982 είχαν ως επί το πλείστον λυθεί και όλα έδειχναν ότι ίσως υπήρχε μέλλον σε αυτή την προσπάθεια. Κάτι που διακόπηκε άδοξα όμως στα τέλη του 1982 με τη σύλληψη του John DeLorean για διακίνηση ναρκωτικών. Αυτό οδήγησε την εταιρεία στο κλείσιμο στις αρχές του 1983, με μόλις 9000 περίπου DMC-12 να έχουν περάσει τις πόρτες του εργοστασίου, και αρκετά σασί να παραμένουν ανεκμετάλλευτα.
Ο John DeLorean κατάφερε να κερδίσει την δίκη και να αποδειχτεί αθώος, όμως ήταν ήδη αργά για την DeLorean Motor Company, που έτσι και αλλιώς αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα ακόμα και πριν το σκάνδαλο του ιδρυτή της. Παρόλα αυτά το 2007 ξεκίνησε ξανά η παραγωγή των DMC-12 (πολύ περιορισμένη βέβαια), χρησιμοποιώντας NOS ανταλλακτικά, τα σασί που είχαν ήδη ετοιμαστεί πριν το κλείσιμο της εταιρείας το 1983 και τα Vin Number που ήδη είχαν κατοχυρωθεί. Εξαιτίας και των τελευταίων, παρότι τα αυτοκίνητα κατασκευάζονται τώρα δηλώνονται ως κατασκευασμένα τη δεκαετία του '80.
Η ιστορία του DeLorean και του DMC-12 θα μπορούσε να είχε λήξει άδοξα τότε, το 1983 και να μην υπήρχε κανένα απολύτως ενδιαφέρον τόσο για το μοντέλο αυτό, όσο και για τη συνέχιση της παραγωγής του. Μην ξεχνάμε εξάλλου πόσα καινοτόμα και ενδιαφέροντα αυτοκίνητα τα έφαγε η σκόνη του χρονοντούλαπου της ιστορίας, παρότι θα τους άξιζε καλύτερη τύχη.
Η διαφορά του DMC-12 ήταν ότι αποφασίστηκε να αποτελέσει τη χρονομηχανή στη τριλογία ταινιών του Robert Zemeckis "Back To The Future". Η αλήθεια βέβαια είναι ότι παραλίγο να χάσει το ρόλο από ένα ψυγείο, όμως τελικά αποφασίστηκε η χρονομηχανή να είναι αυτοκίνητο γιατί υπήρχε η άποψη ότι τα παιδιά είναι εντελώς στούρνοι και υπήρχε η πιθανότητα να κλειδωθούν σε ψυγεία στην προσπάθεια τους να ταξιδέψουν στο χρόνο (ναι, δεν κάνουμε πλάκα, για αυτόν το λόγο άλλαξαν μεγάλο μέρος της ταινίας).
Η τελική επιλογή του μοντέλου έγινε με τη βασική προϋπόθεση ότι το αυτοκίνητο θα έπρεπε να έμοιαζε ότι είχε βγει από το μέλλον. Και εδώ το DMC-12 κέρδισε το ρόλο χάρη στις gull-wing πόρτες του, το αμάξωμα από ανοξείδωτο βουρτσισμένο χάλυβα και την μοντέρνα εμφάνιση του (η αλήθεια είναι ότι σίγουρα ήταν πιο φρέσκο από σχεδόν κάθε αμάξι της εποχής του).
Η πρώτη ταινία βγήκε στις αίθουσες το καλοκαίρι του 1985 και μάγεψε το κοινό, κάτι που άναψε το πράσινο φως για τη συνέχεια του franchise. Το DMC-12 αποτέλεσε την τέλεια χρονομηχανή (έπειτα και από τις αισθητικές παρεμβάσεις του Ron Cobb) και ταίριαζε απόλυτα στο ρόλο του. Η σκηνή που φτάνει ο Marty McFly στο 1955 και τρακάρει στον αχυρώνα του κυρίου Peabody και βγαίνει από το αυτοκίνητο μέσα από καπνούς και φορώντας την προστατευτική στολή (μην ξεχνάμε ότι στην αρχή για να αποκτήσουν τα 1.21GW που χρειάζονταν για να πραγματοποιηθεί το ταξίδι στο χρόνο χρησιμοποιούσαν Πλουτώνιο) εκφράζει απόλυτα αυτό που ήταν στο μυαλό των ανθρώπων που επέλεξαν το DMC για την ταινία αυτή. Στα μάτια των ανθρώπων που ζούσαν στα fifties ένα τέτοιο όχημα θα ήταν σαν U.F.O. και η όλη σκηνή θα θύμιζε την επίθεση των εξωγήινων στον πόλεμο των κόσμων του H.G. Wells.
Στις συνέχειες της τριλογίας το DeLorean απέκτησε πιο οικολογικές συνήθειες χάρη στον οικιακό αντιδραστήρα του Mr. Fusion (τίποτα παραπάνω από μια συσκευή άλεσης του καφέ Krups coffina) που μετέτρεπε τα οικιακά απόβλητα σε ενέργεια. Εκτός αυτού στη δεύτερη ταινία μπορούσε να πετάξει, ενώ στην τρίτη ταινία υποβαθμίστηκε τεχνολογικά και ξεκίνησε να κινείται σε ράγες. Τελικά στο τέλος της τριλογίας η χρονομηχανή καταστράφηκε μετά από σύγκρουση με τρένο, ενώ ο Dr. Emmett Brown κατασκεύασε μια νέα, αυτή τη φορά βασισμένη σε ατμομηχανή.
Το συγκεκριμένο DMC-12 ήρθε για τις ανάγκες του Event από το εξωτερικό, και μόλις για τέσσερις μέρες. Αποτελεί ρέπλικα της χρονομηχανής που παρουσιάζεται στο τέλος της πρώτης ταινίας και σχεδόν σε όλη τη δεύτερη και έχει σχεδόν όλα τα props που χρησιμοποίησαν στην δεύτερη ταινία. Πολλά από τα κομμάτια της μετατροπής έχουν κατασκευαστεί από τα χέρια ενός Έλληνα λάτρη, του οποίου τη δουλειά ελπίζουμε να θαυμάσουμε σύντομα μιας και φτιάχνει ένα DeLorean DMC-12 για τον εαυτό του.
Η αλήθεια είναι ότι από τις φωτογραφίες δεν μπορεί να έχει κάποιος πλήρη άποψη για το συγκεκριμένο moviecar. Από κοντά είναι πολύ πιο εντυπωσιακό και καταφέρνει να τραβάει τα βλέμματα του κόσμου. Λίγο τα χαρακτηριστικά του ίδιου του αυτοκινήτου (ειδικά η επιφάνεια του αμαξώματος είναι όλα τα λεφτά), λίγο τα διάφορα props που το μετατρέπουν σε timemachine, παντού υπάρχουν λεπτομέρειες που θα απασχολήσουν για ώρες τους λάτρεις.
Το συγκεκριμένο δυστυχώς δεν βρίσκεται πλέον στην Ελλάδα και οι τυχεροί που είχαν τη δυνατότητα να το θαυμάσουν ήταν λίγοι. Όμως στην Ελλάδα είναι γνωστή η ύπαρξη δύο ακόμα DeLorean DMC-12, ένα του ανθρώπου που εξόπλισε μεγάλο μέρος των props του αυτοκινήτου που παρουσιάζουμε, και ένα ακόμα που για χρόνια ήταν κλεισμένο στις αποθήκες του πρώην ΟΔΔΥ περιμένοντας το αποτέλεσμα της δικαστικής διαμάχης (χάρη στην οποία βρέθηκε εκεί). Για το πρώτο ξέρουμε ότι βρίσκεται σε τελικό στάδιο της αποκατάστασης του και ελπίζουμε να έχουμε την ευκαιρία να το παρουσιάσουμε, για το δεύτερο δυστυχώς δεν έχουμε καμία απολύτως πληροφορία.
Προς το παρόν σας χαιρετούμε, όμως θα τα ξαναπούμε Back To The Future...!
Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στο slide show που ακολουθεί:
Το "Classics In Rotterdam" είναι η νέα ενότητα του Garage Stories. Όλα τα αυτοκίνητα που θα παρουσιαστούν εντοπίστηκαν στους δρόμους του Rotterdam σε ένα επαγγελματικό ταξίδι και στην πλειοψηφία τους ήταν σε καθημερινή χρήση, για αυτό και τα περισσότερα δεν είναι treiler Queens, αλλά έχουν τα "παράσημα" τους. Δυστυχώς δεν είχαμε την δυνατότητα να παρακολουθήσουμε κάποια εκδήλωση κλασικού αυτοκινήτου ή να δούμε κάποια από τις αρκετές συλλογές αυτοκινήτων που υπάρχουν στην περιοχή, όμως και αυτά που είχαμε την τύχει να εντοπίσουμε ήταν αρκετά και άξια λόγου.
Τα σχέδια περιλάμβαναν άλλο όχημα για την πρώτη παρουσίαση της ενότητας, όμως η χθεσινή επέτειος δεν μας αφήνει και πολλά περιθώρια. Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με ένα ιδιαίτερο αυτοκίνητο, σύμβολο της Ανατολική Γερμανίας, που παρότι δεν είχε και μεγάλη επιτυχία έξω από τις χώρες του πρώην Σοβιετικού μπλοκ κατάφερε να γίνει διάσημο σε παγκόσμιο επίπεδο. Φυσικά δεν λέμε για κανένα άλλο από το ιστορικό Trabant.
Η αλήθεια είναι ότι ένα Trabant στο σημερινό Rotterdam είναι ιδιαίτερα περίεργο θέαμα. Τουλάχιστον ένα τόσο παλιό, καθώς σε γενικές γραμμές η Γερμανία φαίνεται να πουλούσε και συνεχίζει να πουλάει πολύ καλά στις Κάτω Χώρες. Αυτό όμως με κάποιο τρόπο βρέθηκε εκεί, και μάλιστα σύμφωνα με τις πινακίδες του είναι και από τα πρώτα που βγήκαν από τη γραμμή παραγωγής.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης όμως ήταν ότι το αμάξι αυτό έμοιαζε να είναι σε καθημερινή χρήση και το πιθανότερο είναι να συνεχίσει να κυλάει τους τροχούς του στους δρόμους του Rotterdam για αρκετό καιρό ακόμα.
Ας πούμε όμως και δύο λόγια για τα Trabant γενικά. Η αρχική ιδέα ήταν να δημιουργηθεί το αυτοκίνητο του λαού, για την Ανατολική Γερμανία όμως αυτήν τη φορά (μιας και η VolksWagen ήταν στα χέρια των Δυτικών). Όποτε έπρεπε να είναι ένα μικρό οικονομικό αυτοκίνητο, εύκολο στην επισκευή και με χώρους. Με κάποιο περίεργο τρόπο στα μυαλά των "συντρόφων" στα γραφεία σχεδιασμού τα παραπάνω μεταφράστηκαν στο Trabant. Ένα μικρό αυτοκίνητο (σχετικό είναι αυτό), με αμάξωμα από Duroplast, έναν δίχρονο κινητήρα (στην περίπτωση του 601 ήταν 594,5 κ.ε.), κίνηση μπροστά και δίπορτα αμαξώματα (sedan και station με τις ονομασίες Limousine και Universal αντίστοιχα). Εκτός των παραπάνω υπήρχε και ένα ειδικό αμάξωμα, συνδυασμός στρατιωτικού Kubelwagen και αυτοκίνητου παραλίας, για στρατιωτική/αστυνομική χρήση αλλά και για εξαγωγή (σύμφωνα με το wiki κυρίως στην Ελλάδα).
Όπως και τα έχει το Trabi κέρδισε τη θέση του στην ιστορία, αφού έμεινε στην παραγωγή για περίπου 37 χρόνια (κυρίως βέβαια λόγω των εξαιρετικά δυσκίνητων διαδικασιών που επικρατούσαν στην GDR αλλά και στο πρώην Σοβιετικό μπλοκ γενικά), έγινε το σύμβολο ενός ολόκληρου έθνους και υπήρξε για δεκαετίες η μοναδική επιλογή για την πλειοψηφία των κατοίκων της GDR. Συνολικά βγήκαν από την γραμμή παραγωγής 2.818.547 οχήματα σε αυτές τις σχεδόν 4 δεκαετίες, με ελάχιστες διαφορές μεταξύ τους.
Την ευκαιρία να θαυμάσουν περίπου 35 Αμερικάνες κυρίες είχαν όσοι βρέθηκαν την Κυριακή 19 Οκτωβρίου στη Βάρκιζα και συγκεκριμένα στο Varkiza Resort (πρώην Do it). Μετά από αναμονή αρκετών μηνών πραγματοποιήθηκε το 19ο meeting των Detroit Cruisers, σε έναν χώρο γνώριμο από πολλές προηγούμενες συναντήσεις, αλλά ανανεωμένο. Classic Fifties καλλονές, Moviecars, δυνατά Muscle Cars αλλά και Offroad θηρία παρέλασαν στα νότια προάστια δίνοντας την ευκαιρία στους παλιούς να θυμηθούν, αλλά και στους νέους να μάθουν πως υπήρχε μια εποχή όπου τα αυτοκίνητα δεν ήταν Playstation με ρόδες.
Πολλές από τις κυρίες κάναν την παρθενική τους εμφάνιση σε εκδηλώσεις σε αυτό το meeting, ενώ άλλες υπήρξαν πιο εξοικειωμένες με τα φλας και την προσοχή που κέρδισαν. Το παλαιότερο αμερικάνικο της συνάντησης ήταν ένα εξακύλινδρο Plymouth Savoy 4door του 1956, ενώ τα πιο "διάσημα" ήταν η Christine και ο KITT που έχουν τιμήσει με την παρουσία τους πολλάκις τις εκδηλώσεις των DC.
Mustang, Charger και Challenger, παλιά και καινούργια συνυπήρχαν στον ίδιο χώρο, μια εικόνα σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα, και έδιναν τη δυνατότητα στο κοινό να αντιληφθεί την εξέλιξη των αυτοκινήτων αυτών στο βάθος του χρόνου. Οι χαρακτηστικοί βρυχηθμοί των αμερικάνικων V8 κινητήρων αποτέλεσαν το κύριο άκουσμα της εκδήλωσης, ενώ όλες οι κάμερες δούλεψαν υπερωρίες για να αποθανατίσουν αυτό το σπάνιο θέαμα.
Με τη σειρά μας ευχόμαστε η επόμενη συνάντηση να πραγματοποιηθεί σύντομα, με ακόμα περισσότερες συμμετοχές. Συγχαρητήρια στους DetroitCruisers για την επιτυχημένη αυτή εκδήλωση.
Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στο album στο Google Φωτογραφίες. Και φυσικά πρέπει και πάλι να ευχαριστήσω τη φίλη Μαρία Κολιούση, για την σημαντική βοήθεια της στην κάλυψη του Event.
Πριν προχωρήσουμε στα αποτελέσματα θα ήθελα να ευχαριστήσω την Μαρία Κολιούση για την βοήθεια της στην κάλυψη της εκδήλωσης. Πολλές από τις φωτογραφίες που μπορείτε να δείτε στο άλμπουμ στο Flickr είναι δικές της. Χωρίς τη βοήθεια της δε θα ήταν δυνατή η πλήρη κάλυψη του event, για αυτό και την ευχαριστούμε και πάλι.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ - Αυτοκινήτων Class I - Glamorous Supercars
Class II - Sybaritic Lifestyle
Class III - Endangered Species
Class IV - Fixed Head Coupe
Class V - Romantic Memories Family Cars
Class VI - Youngtimer
Class VII - Competition
Class VIII - Open Top
Class Mini
Βραβείο Καλύτερης Αναπαλαίωσης
Βραβείο Καλύτερου Εσωτερικού
Βραβείο Ασυνήθιστου Σχεδιασμού
Βραβείο Καλύτερου Διατηρημένου
Best Of Show
Βραβείο Κοινού
- Μοτοσυκλετών Class Vintage
Λόγω τριών συμμετοχών υπάρχει ένας νικητής
Class Post War
Λόγω τριών συμμετοχών υπάρχει ένας νικητής
Class Modern European
Λόγω τριών συμμετοχών υπάρχει ένας νικητής
Class Modern Japanese
Class Scooter
Most Elegant Of The Show
Ευχόμαστε και του Χρόνου με ακόμα καλύτερες συμμετοχές και δίχως προβλήματα. Είμαστε σίγουροι ότι βελτιώσεις μπορούν να γίνουν και το επίπεδο να ανέβει και άλλο.
Μπορείτε να δείτε στο link που σας οδηγεί στο album στο Google Φωτογραφίες 1260 φωτογραφίες από το Event.
